Die Priester (Slot)

www.pagannights.tumblr.com

Vader Niccòlo staan terug en bekyk sy handewerk tevrede. Ja, hy weet die trappe is veel deftiger as wat nodig is, maar hy het gevind dat harde werk sy gedagtes in die veilige sfeer van godsdiens hou.

            Sedert gister pak die donderwolke saam. Hy kyk na die grys lug buite die soldervenster. Dit gaan enige oomblik begin reën. Hy glimlag tevrede. Dit sal goed wees. Dan kan hy sien of die dak nog lek.

            Hy drafstap die trappe na onder, en gaan deur die sydeur na sy huis, aangrensend tot die kerk. Hy stroop sy stowwerige klere sonder seremonie van sy liggaam nadat hy water oor die vuurherd warm gemaak het.

            Hy gooi dit in 'n groot skottel en begin homself was.

            Binne minute nadat die laaste weerligstraal die grou nag verlig het, tuimel strome water uit die hemel en kletter gesellig op die dak van sy huis. Tydsaam droog hy homself af en trek 'n skoon broek aan.

Hy kyk vraend na die deur toe daar hard geklop word en tree verbaas terug toe 'n bedremmelde Elizabeth voor die deur staan.

"Elizabeth! Kom in. Jy is papnat!"

Haar lippe is blou van die koue. "D...d...dankie." Sy glip verby hom

en hy trek die deur toe.

            "Wat op dees aarde maak jy buite in hierdie weer?"

            Sy bibber onbedaardelik, haar oë twee poele hartseer en kry nie 'n woord uit nie. Hy draai haar aan haar skouers in die rigting van sy kamertjie. "Goed. Gaan trek onmiddelik daardie nat klere uit terwyl ek vir jou tee maak. Ek het hier êrens 'n dik woljas."

            Eizabeth se vingers is dom van die koue en sy sukkel om uit die deurdrenkte klere te kom sonder die hulp van haar diensmeisie, Molly.

            "Elizabeth, draai solank 'n kombers om jou liggaam. Ek los die skinkbord met tee hier voor die deur. Ek gaan gou die jas soek." Die Priester staar ‘n oomblik perpleks na die toe deur.

Elizabeth verwens haarself. Hoe kon sy so dom wees! Hoe kon sy ooit dink dat Wilbur miskien eendag lief sal wees vir haar? Sy draai die kombers om haar liggaam en maak die deur oop. Sy tel die koppie tee op en drentel na die sitkamertjie. Daar staan een verflenterde stoel voor die kaggel. Sy gaan staan reg voor die kaggel op die mat en geniet die hitte wat haar omgeef. Probeer haar hartseer verloor in die dansende geel vlamme.

            Hy staan agter haar en teug haar skoonheid en weerloosheid gierig in, voordat hy praat. "Ek het die jas gekry." Hy hou dit uit na haar.

            Toe sy omdraai is daar trane op haar wange en Vader Niccòlo voel hoe sy weerstand verkrummel.

            "Wat het gebeur, Elizabeth?"

            Rou snikke ruk deur haar lyf en hy vou sy arms om haar liggaam. Hy ignoreer die een sagte roomwit skouer wat onder die kombers uitloer waar dit afgegly het.

            En hy besef opeens dat hy nogsteeds geklee is in net sy broek.

            Hy probeer wegtree van haar, maar sy klou net stywer vas aan hom, soos ‘n drenkeling aan ‘ stuk dryfhout.

            "Elizabeth... Ek..."

            Sy hou op met snik en kyk skielik baie ersntig na hom. Voordat hy besef wat sy gaan doen kom haar sagte lippe vol op sy mond neer.

            Hy ruk terug. "Elizabeth!"

            Sy tree terug, en staar hom stil aan, wysheid in haar oë, onvanpas vir haar jong ouderdom.

Vader Niccòlo staar verslae terug.

            Voor sy verbaasde oë laat sak sy die kombers stadig, todat sy voor hom staan, nakend.

            "Dit kan nie verkeerd wees nie, kan dit? " Haar oë is vraend op hom gerig.

            Vader Niccòlo gee 'n tree terug. "Ek is getroud met die kerk ... Die gevoelens wat jy in my ontketen..."

            Sy stap tot by hom en laat haar warm liggaam teen sy kaal bolyf rus. Haar hande liefkoos sy gespierde rug en borskas. Hy staan versteen. Te geskok om te beweeg. Te bang om asem te haal.

Sagte vrouehande op sy liggaam.

            Terwyl hy hom nog verlustig in die hemelse gevoel van haar naak vel teen syne en haar hande op sy bolyf maak sy sy broek behendig los en dit gly tot op die vloer.

            Haar sagte laggie breek die stilte toe sy afkyk na hom. "So ... priesters is ook maar net mense!"

            Sy moet die duiwel self wees! Waarom wil die Here hom so toets? O Vader! Hoekom voel hy so lam?

            Haar mond is weer op syne en dit is waar wat sy gesê het. Priesters is ook maar net mense, en sy leer hom die kuns van die liefde, op die kombers voor die kaggel in die sy huisie langs die kerk.  Terwyl die aardse storm buite woed, woed ‘n ander storm hom binne die huisie uit.

            Uiteindelik, toe beide lomerig na die dak staar, praat sy weer.

            "Ek is jammer ... Ek weet ek sal hiervoor gestraf word, maar dit was die moeite werd..."

            "Waar was jy? Ek bedoel ... hoekom was jy buite in hierdie storm?" Hy probeer sy stem so normaal as moontlik hou. Hy probeer die aanraking van haar vel teen syne ignoreer.  Hy probeer die hele voorval voor die kaggel ignoreer.

            "Ek... Gisternag het Wilbur na my kamer gekom. Toe hy gekry het wat hy kom haal het, het hy sonder 'n woord opgestaan en geloop. Ek kon sien iets is fout en het opgestaan en na sy kamer gestap. Hy het op sy bed gesit, met sy kop tussen sy hande. O Nicci! Ek het hom so jammer gekry! Ek het langs hom gaan sit en my arms om hom geslaan." Hy kan voel hoe sy langs hom bewe en trek haar onbewustelik stywer teen hom aan. "Hy ... hy het meteens opgekyk en sy oë... Sy oë was verskriklik! Hy het net na my gekyk en gesê ek moet sy kamer verlaat. Ek het verduidelik dat ek ... dat ek daar is vir hom. As daar iets is wat hom pla... Hy het nie geluister nie. Hy het my opgepluk van die bed en geskree dat daar net een vrou vir hom is en sal wees. Catherine en sy is dood! Ek moet my nie dinge aanmatig nie en weer na sy kamer kom nie. As hy behoefte aan ... aan my het sal hy na my kom! Ek kon net sit. Hy het my aan my klere opgepluk en letterlik by sy kamer uitgegooi! Ek het gaan aantrek en 'n ent gaan stap. Ek moes aan die slaap raak langs die rivier, want toe wakker word het dit so vreeslik gereën."

            "My arme, arme meisie... Jy kon verkluim het!" Hy trek haar nader.

            "Hoe kan ek hom ooit weer in die oë kyk?" Sy wriemel los en haar snikke hou meteens op. "O liewe hemel! Hoe ... hoe gaan ek jou ooit weer in die oë kyk! Ek is so jammer Nicci! So jammer!" Sy het opgespring en in sy kamer verdwyn. 'n Halfuur later is sy ten volle geklee en verlaat die huis sonder 'n woord. 'n Eensame, bleek figuurtjie.

            Vader Niccòlo draai op sy rug. Vader, vergewe my want ek het gesondig ... ek het my belofte aan U verbreek... Hy gee moed op. Hy bedoel dit nie. Hy voel nie berou nie. Sy gedagtes sweef nog in die fantasiewêreld van sagte vrouwees en die unieke ervaring van so pas.  Vader, vergewe my, maar ek voel nie skuldig nie …

30 Januarie 1706.

Ek is swanger. Dit is Wilbur se kind, want ek ... ek het eerste met hom gemeenskap gehad. O liewe hemel! Hoe kon ek vader Nicci so uitlok? Wat het ek gedoen? Ek gaan nie meer af na die dorpie nie. Ek bly die heeldag in die kasteel. Wilbur het my om verskoning gevra en ons gesels af en toe met mekaar.

            Ek het nog nie weer vir Vader Nicci gesien nie, en kan dit nie help om vir Wilbur te haat vir wat hy aan my gedoen het nie. As hy net nie so ongenaakbaare, liefdelose mens was nie! Hoekom het ek nie maar die staljong, of die wildjagter uigtelok nie?

           

26 Februarie 1706.

Wilbur het gesê ons kan die Seisoen na London gaan. Ons gaan egter reeds middel Maart vertrek sodat ek nie hoef te reis as my swangerskap verder gevorder is nie.

*

Molly staan handegevou in sy kombuis. "Vader Niccòlo, ek het net kom groet."

            Die priester kyk verbaas na Elizabeht se kamermeisie. "Waarheen gaan jy, Molly?"

            "Die Graaf en Grafin gaan na London vir die seisoen. Ek moet saamgaan."

            "Maar die Seisoen begin eers oor twee maande, Molly!"

            "Ek weet, Vader, maar die graaf wil vroeg vertrek sodat die Grafin nie hoef te reis wanneer sy verder swanger is nie."

            Dit voel vir die priester asof die hele wêreld om hom in duie stort. Swanger? Elizabeth is swanger?

            Molly tree bekommerd vorentoe. "Is iets fout, vader?"

            Hy ruk homself reg. "Nee... net 'n bietjie duiseligheid, Molly. " Hy probeer sy stem so normaal as moontlik hou. "Ek het nie geweet die grafin is swanger nie."

            "O ja. Die graaf is baie opgewonde! Ek is egter baie bekommerd oor die grafin. Sy lyk nie vir my baie sterk nie."

            "Kyk mooi na haar, Molly. "

            "Ek sal, totsiens, Vader."

*

15 September 1706.

Ek was nog nooit in my hele lewe so siek nie! Ek en Wilbur is nog steeds hier by my ouers in London. Dit is vir my baie ongemaklik om rond te beweeg. Molly en moeder verwag dat ek nou enige dag kan geboorte skenk.

            Ek mis Vader Nicci verskriklik. Hoe moet hy my nie verafsku nie?

*

Elizabeth se gille dawer deur die herewoning. Sy is al vir meer as agt ure in kraam.

            "Molly ... stuur almal weg! Ek wil alleen met jou praat."

            "Maar mevrou! U het...."

            "Molly nou!" Pyn skeur deur haar tenger liggaam.

            "Julle het haar gehoor." Gedwee verlaat die twee vroedvroue die kamer. Sy is dankbaar vir die feit dat haar moeder nog nooit met veel warmte tenoor haar opgetree het nie, en dit veel eerder verkies om saam met die mans in die biblioteek te wag.

            "Wat is dit, wat ek vir u doen, mevroutjie?"

            "Molly ... luister mooi. Hierdie boek, hier op die leestafel. Bewaar dit asof dit goud is ... Jy sal eendag verstaan, wanneer jy dit lees." Pyn skeur deur haar liggaam. Vir byna ‘n halfuur vind sy dit onmoontlik om te praat. Sy keer vir Molly toe sy die vroedvroue wil gaan haal.

            "Nee. Jy moet alleen hier wees. Ek gaan dit nie maak nie, Molly. " Molly skud haar kop, maar Elizabeth gryp haar hand toe pyn haar liggaam kromtrek. "Luister Molly. Doen asseblief wat ek sê!" En in hees stemtoon prewel sy haar laaste opdrag aan ‘n geskokte Molly.

            Vyf ure later skenk sy geboorte aan 'n seuntjie... Molly lê die kleintjie sag in haar meesteres se arms. "Dit is 'n seuntjie, mevroutjie."

            Elizabeth het nie eens die krag om te glimlag nie. "Gaan hy leef?"

            Molly trek haar skouers op en Elizabeth blaas haar laaste asem sag uit. Die kleintjie se babageluidjies raak byna terselftertyd stil.  

"Albei is dood. Gaan vertel vir haar ouers en die graaf." Die een vroedvrou gehoorsaam sonder teenstribbeling, toe Molly die kamerdeur op ‘n skrefie oopmaak. Die ander wil die kamer binne gaan.

            "Nee! Niemand sien haar so nie! Ek sal skoonmaak." Sy grendel die deur en begin opruim. 

            Twee dae later word Elizabeth Radcliffe en 'n klein bondeltjie, toegerol van kop tot toon in dieselfde graf begrawe. Niemand het eens die ou kleintjie gesien nie…

*

Vader Niccòlo laat sak die boek stadig. Trane blink op sy perkament wange. Hoe helder is alles nie skielik weer voor sy geestesoog nie. Sy groot sonde, soveel jare terug.

            Hy onthou daardie jaar so goed. Op 16 September is Sean op die kerk se stoep gelaat. Die graaf en Molly het twee weke later teruggekeer na die kasteel. Die graaf was stil en teruggetrokke. 'n Paar weke later het hulle hom dood in sy studeerkmaer aangetref. 'n Botteltjie gif is in sy lessenaar se laaie gevind.

            Niccòlo skud sy kop.

            Daar is nog een laaste bladsy geskryf in die boekie. Dit is nie in dieselfde handskrif as dié van Elizabeth nie.

23 Maart 1741

Vader Niccòlo, u sal hierdie woorde eers na my dood lees. Ek, Molly Higgins, beloof egter dat wat ek hier skryf die waarheid is, en u verdien om dit te weet.

            Sean is Elizabeth se seun. Haar seun het nooit gesterf nie. Ek het die klomp bebloede lakens toegevou binne 'n skone en daarop aangedring om self die bondeltjie langs haar in die kis te lê.  U sien, haar wraak was soet. Sy wou nie hê dat Wilbur ooit sy seun behandel soos hy haar behandel het nie. Sy het geglo dat die kind wat sy  in die lewe gebring het Wilbur s'n is en dat u die beste na hom sou omsien. Sy was lief vir u.

            Dit is nie vir my om te oordeel nie. Dit kom slegs ons Hemelse Vader toe, daarom het ek niks te sê oor dit wat daardie dag tussen u en Elizabeth gebeur het nie. Ek het egter my bedenkinge oor Sean se vader. Ek is van mening dat Wilbur die een was wat nooit kinders kon verwek nie. U sien, hy het my eie niggie gebruik om sy luste te bevredig. Sy het nie swanger geraak nie. 'n Maand hierna is sy egter getroud waarna sy spoedig swanger geraak het.

            Ou Laetitia se dogter is ook op hierdie manier deur hom behandel, en sy het ook nie swanger geraak nie, hoewel sy kort na haar eskapades met 'n ander jong man van die dorp, wel swanger geraak het.

            Wilbur se eerste vrou, Catherine het ook nooit swanger geraak nie, en in die tyd voor daardie dag by u, het ook Elizabeth nie swanger geraak nie.

            Ek het nie meer bewyse as dit nie, en u is geregtig om tot u eie gevoltrekking te kom.

            Naas my, wat nou al oorlede sal wees wanneer u hierdie bladsy lees, is dit net u wat die hele verhaal ken.

Vader Niccòlo laat sak die boek verstom. Sy gesig is spierwit en asem kom in hortende snikke oor sy lippe. Kan dit wees? Kan dit wees dat Sean sy kind is? O die sonde! Hy is die naam priester nie werd nie! Hy het 'n belofte teenoor die Here verbreek ...

            Niccòlo staan op. Sy hande bewe en hy klou krampagtig die boekie, soos Eizabeth hom daardie dag vasgeklou het.  Hy struikel en kom met 'n harde slag op die vloer te lande. Hy voel nie sleg oor sy sonde nie, en die skrif sê duidelik dat jou sonde vergewe sal word as jy jou verootmoedig voor die Vader. Jy moet sleg voel en vergifnis vra ...

            Maar hoe kan hy? Dit wat tussen hom en Elizabeth gebeur het was 'n stukkie hemel. En as Sean sy seun is, hoe kan hy ooit jammer voel daaroor?

            Hy sukkel om asem te kry. Sy longe wil nie meer nie en uiteindelik gee sy ou hart ook in.

            Vader Niccòlo sterf met die rooi boekie in sy vingers vasgeklem sonder antwoorde op sy vrae. Molly het verkeerde antwoorde beloof.

Dit is hoe die jong priester vir vader Niccòlo kry daardie aand. Hy maak die boekie sag los uit die ou man se doodsgreep en sit dit versigtig op die tafel neer. Hy dra Niccoló na sy bed en gooi 'n laken bo-oor sy lewelose gelaat.

            Die boekie word versigtig in sy eie laaikas weggebêre. Hy sal dit lees sodra hy die lek in die dak bo die trappe in die kerk herstel het. Dit is so stil hier sonder vader Niccòlo. Hy sal baie tyd hê in die aand om die boekie te lees…

www.etsy.com

            

Die Priester (Deel 1)

Image found on pinterest via ehow.com

Die kerkie staan eenkant op 'n heuwel, duidelik afgeëts teen die elektriese wit lig van die weerligstrale in die agtergrond.

Kerslig van binne verleen fantasie-lewe aan die tonele op die loodglasvensters en gooi spookagtige reenboog skadu’s op die deurdrenkte aarde buite die gewyde geboudjie.

    Binne die kerkie is die atmosfeer gesellig.  Die vriendelike teenwoordigheid van die Groot Vader van die kerk voelbaar in elke profane detail.

Voor in die kerk staar die eensame Priester na die ou, verweerde houtkruis wat ouer as hy is, al is dit met ‘n skamele honderd jaar of so. Die ou man glimlag op na die kruis en laat sy verrimpelde hand liefdevol oor die hout streel.  Sy gesig vertrek momenteel en hy laat sy hand sak. Pyn is sy daaglikse metgesel.

       Ek moet die Here om vergifnis vra... Ek het gesondig.

       Hy sug en draai geboë weg van die kruis en kerse. Vir jare worstel hy met hierdie skuldgevoel en verduur hy die geestelike pyn saam met die fisiese pyn geduldig.  Hy  kon homself nog nie een keer sover bring om sy sonde voor sy Skepper te bely nie.

       Dit is hoe Adam en Eva moes voel nadat hulle van die verbode vrugte geëet het. Skaam en verleë. Skugter vir die teenwoordigheid van die Almagtige Vader.

     Vader Niccòlo Castalani sak met sy kop tussen sy hande op die voorste bankie neer.  Hy is moeg gedink.  Moeg gesoek vir antwoorde wat hy nooit sal kry nie.

Moeg.

    Een van die kerse se vlammetjies verdrink in die kerswas en vrek met 'n dowwe sisgeluid. Vader Niccòlo kyk gesteurd op toe die dik houtdeur oopswaai. 'n Fletsende weerligstraal klief deur die storm hemel en word gevolg deur ‘n harde donderslag toe die jongman die gebou betree.

        "Vader Niccòlo?" Die nuweling frons vraend, sy  stem  eerbiedig.  'n Lang swart kapmantel hang in vol voue om sy liggaam.

          Die priester antwoord sonder om om te kyk.  "Ja."

         'n Oop glimlag breek om die jongman se mond.    

         "Herken u my nie, Vader Niccòlo?"

       Die ou man draai stadig om, ongeloof in sy oë.  "Sean? Is dit jy?" Hy staan bewerig op, gee huiwerig ‘n tree nader aan die lenige jongman.

            "Ja, dit is ek." Die jongman maak die mantel los en gooi dit oor die bank se ruglening. Vader Niccòlo staar verslae na die jongman se priestergewaad.

            "Jy...?" Hy gee nog 'n tree nader.

            "Ja, Vader Niccòlo. Ek is ook 'n priester. "  Vreugde straal uit Sean se stem en oë.

      Vader Niccòlo steek sy hand stadig uit na die jongman. "Ek het nie gedink ek gaan jou ooit weer sien nie!"

            Die jongman lag. "U was verkeerd, vader Niccòlo. U was die een wat my ingeneem en versorg het toe ek as baba op die kerk se drumpel gelaat is. U was vir my soos die vader wat ek nooit sal ken nie. Natuurlik het ek ook 'n priester geword!"  Hy gee een lang tree tot by die ou man en vou hom toe in sy sterk arms.

            Daar is trane in die ouman se oë. "Welkom terug my kind. Welkom! Kom, ek gaan maak vir ons tee terwyl jy uit hierdie nat klere kom."

            Voor die kaggelvuur, in die huisie aangrensend tot die kerkie,  dreun hul stemme gesellig.  

            Beide kyk verskrik na die deur, toe iemand dringend daarteen  hamer.   Sean lê die afstand na die deur in twee kragtige treë af en pluk dit oop. 'n Bekommerde man tree handewringend binne.  Water loop in straaltjies teen sy voorkop af.  Sy hemp en broek is vasgeplak teen sy liggaam.  Geen jas of hoed nie.  "Vader, dit is tyd! U moet gou kom. Dit is Molly. Sy vra  na u."  Sy stem is grof, sy oë pleitend.

            Vader Niccòlo draai na Sean. "Hou die vort hier, my kind." Hy drapeer 'n mantel om sy liggaam en saam verdwyn hy en die angstige man in die donker nag

Die huisie aan die onderpunt van die straat is bedompig na die koue in die reën.  ‘n Neerdrukkende atmosfeer omgeef die netjiese voorhuis, waar die dood in elke skaduwee skuil. Vader Niccoló se hand omklem die kruis om sy nek.

            Die priester kniel langs die siek vrou se bed.  Haar oë is toe en sy haal moeilik asem. Die ander mense in die siekekamer maak hul oë eerbiedig toe, toe Vader Niccòlo saggies begin bid, sy hande liefdevol oor die broos hande  van Molly, terwyl die swart skaduwee van die dood geduldig in die donker hoek van die kamer skuil.

            Haar oë fladder oop, sy maak haar hande los onder syne en klou dit krampagtig vas. "Vader ... ek moet alleen met u praat."  Die Priester beduie vir haar wagtende familielede om hul alleen te laat.

            Hy plaas sy oumens hand vertroostend oor haar koue hande. "Ek luister, Molly.  Praat maar."

            Sy skud haar kop, haar stem ‘n hees fluistering. "In daardie laai, Vader, daar in die kas by die venster. 'n Boek. Neem dit."  Sy beduie met ‘n bewende vinger.

            Vader Niccòlo staan stadig op en trek die laai oop.  Bo-op die paar stukke klere lê 'n boek, gebind in verouderde rooi leer.  Hy kom kniel weer langs haar bed, die boekie in sy hand, teen sy hart vasgedruk.  “Ek het die boek, Molly.  Rus nou.”

            'n Salige glimlag sprei om haar gekraakte lippe. "Daarin sal u al die antwoorde vind waarna u soek, Vader.  Nou moet u vir my bid...  My tyd hier op aarde is verby." En die dood se klouende vingers strek uit die donker na die lig, om vir ewig weg te neem wat geleen was aan die wêreld.

Molly se boek lê vir ses maande vergete in die laaikas in Vader Niccòlo se kamer. Met die oorgawe van ‘n man aan die einde van sy lewe, put hy genot uit elke oomblik van die jong priester se teenwoordigheid.  Nou is daar iemand om mee te gesels in die aand, om die Here se werke te bespreek.  Eensaamheid, sy konstante medewoner vir baie jare,  is verdryf deur die warm lag en kragtige lewenslustigheid van jeug.

            Die inwoners van die klein gemeenskappie hou  van die nuwe jong priester.  Natuurlik sal hy nooit die plek van hul geliefde Vader Niccòlo kan inneem nie, maar Sean is nog jonk.  Vader Niccòlo sal hom leer om net so geduldig, liefdevol en simpatiek soos hyself te wees.  Hy het immers self hier opgedaag, nie ‘n dag ouer as die nuweling nie,  baie jare gelede.

            Die ou priester se greep op die lewe, verswak elke dag.  Hy laat al meer van sy werk in die hande van die jongman.

            "Is u seker u sal regkom, so alleen hier, Vader Niccòlo?" Sean kyk bekommerd na die ou grysaard.  Hy lyk tenger en byna breekbaar op die bed met sy wit lakens.

            Die ou man glimlag. "Natuurlik my kind. Gaan doen jou plig."

Vader Niccoló staan sukkelend op om 'n warm baadjie uit die laaikas te haal.  Die boek wat Molly hom gegee het val uit.

            Met die boek onder sy arm stook hy die vuur in die sitkamertjie en maak homself tuis op die verslete stoel voor die kaggel. Sy gesigsuitdrukking is onleesbaar, terwyl sy oë oor die netjiese geskrewe woorde in die boek dwaal.

            Die woorde toor sy verlede op, so helder voor sy geestesoog, soos gister.  Hy sien homself vyf-en-dertig jaar gelede. En hy soek tussen die woorde na die antwoorde wat Molly hom in haar sterwensuur beloof het.

17 November 1750

Ek het my vandag na die dorp se priester gewend. Vader Niccòlo Castalani. Ek het na hom gegaan om my hart oop te maak en hom alles te vertel. Hoe kon my ouers my in die huwelik dwing met Wilbur? Hy stel net belang in erfgename. In elk geval, by Vader Niccòlo het ek vrede gekry. Al was dit net om na hom te kyk..

            Ek dink nie hy besef hoe aantreklik hy is nie. Hy het saffier-blou oë en pikswart hare. Selfs onder die bedekking van die priesterskleed kan ek die forsheid van sy gestalte sien. Dit moet wees van die hande-arbeid wat hy self verrig rondom die kerk. Hy het eiehandig nuwe banke gemaak en ingesit. Hy kap self hout vir die kerk en sy eie gebruik. Ek sien hom baie op sy perd.

            Sy blote teenwoordigheid het my kalmeer, en hy was aan die ander kant van die skermpie in die belydenis-hokkie. Ek kon as't ware sy kalmerende invloed aanvoel. Molly verskil egter van my en sê dit is bloot omdat ek in die huis van die Here was. Sy was egter nie daar nie.

            Ek kon voel hoe hy my stip aanstaar. Ek het hom alles vertel. Ek het hom vertel hoedat my ouers toegestem het dat ek met graaf Wilbur Radcliffe trou. Die heer van Radcliffe-Kasteel. Ek was nou die grafin Elizabeth Radcliffe. Dit is ook hoe ek behandel is.

            O ja, hy het op ons huweliksnag na my kamer gekom, en sonder om my gevoelens in ag te neem geneem wat hy wou hê. Dit was seer. Ek het gehuil, maar hy het net geglimlag en gesê dit sal beter wees die volgende keer. Die volgende keer was drie maande later, waarna ek uitgevind het dat hy in elk geval die bediendes gebruik vir dit waarvoor ek, sy vrou eintlik daar is.

            Hy behandel my nie sleg nie. Hy verwag dat ek vir hom 'n erfgenaam moet voortbring. Ek is eensaam. Ek verlang na my ouers, my vriende en die vrolike jongmans in London. Daar was my lewe sorgeloos. Wilbur belowe al die afgelope maande dat ons vir die Seisoen na London kan gaan. Ek vermoed egter dat hy sal kop uittrek voor dan.

            Hy rou nou nog oor sy eerste vrou. Catherine. Vir my is sy net die vrou in die skildery aan die bopunt van die trap.

            In elk geval, Vader Niccòlo het al my gevoelens verstaan en in 'n sagte stem my bemoedig.

            Wilbur het vanaand vroeg na aandete in sy studeerkamer verdwyn. Ek wens hy wil net eenkeer na my kyk met liefde in sy oë. Miskien kom hy vanaand na my kamer...

            By gedagte hieraan dink ek onwillekeurig aan die priester. Vader Niccòlo. Ek ken nie die gevoel wat onder in my maag brand en my rusteloos laat voel, wanneer ek hom voor my geestesoog sien nie. Die kers is egter nou byna uitgebrand.

Vader Niccòlo glimlag nostalgies. Ja, hy onthou goed die dag toe Elizabeth na hom gekom het. Sy was in trane. Deur die geruite afskorting tussen hulle het hy kalm met haar gepraat. Sy was 'n meisie wat haar sê gesê het. Hy vermoed ook waarom haar ouers haar so te sê in die huwelik met Wilbur gedwing het. Sy was reeds drie-en-twintig jaar oud. 'n Oujongnooi. Hulle was maar te bly dat 'n skatryk adelike hulle 'n aanbod vir haar hand gemaak het.

            Hy glimlag weer en vergeet van sy pyn. As hulle haar nie in die huwelik met Wilbur gedwing het nie, dan sou sy nou nog ongetroud gewees het...

            'n Skadu skuif oor sy blou oë. Sy was ‘n spontane, sterk vrou wat gesmag het na liefde en aanvaarding, nes enige ander.  Hy sug en lug die dagboek weer voor sy oë.

23 November 1750.

Ek en Vader Nicci (dit is hoe ek hom nou noem) het groot vriende geword. Ek besoek die siekes van die dorpie gereeld saam met hom en help maar waar ek kan. Ek mis nog steeds die joligheid van London, maar nie meer so erg nie. By Vader Nicci is ek tevrede en gelukkig.

            Vandag het ons die kerkie se solder reggepak. Ek kan gelukkig wees dat Vader Nicci so sterk persoon is. Die dak lek, reg bo die boonste drie trappe. Die water het veroorsaak dat die hout verrot het, en toe ek daarop trap het dit meegegee.

*

"Elizabeth! Pasop!" Vader Niccòlo draf die trappe twee-twee op toe hy sien hoedat die verotte hout onder die meisie se voete megee. Sy uiter 'n gil.

            Sy hande sluit stewig om haar middel en hy trek haar na die trap waarop hy staan. Sy gooi haar arms om sy nek om te voorkom dat sy weer gly.

            Haar bors dein op en af terwyl sy na die gat kyk.

            Vader Niccòlo staar saam met haar na die verotte stukke plank wat ver onder hulle, in die gang tussen die banke lê.

            Sy druk haar liggaam styf teen syne. Hy wonder terloops of sy dit opsetlik of onbewustelik doen, en besef eenklaps watter plesier dit aan hom verskaf. Haar liggaam is sag en goed versorg. Sy ruik lekker. Sy dra nie 'n pruik nie en haar blonde hare hang tot op haar heupe.

            Hy stoot haar effens weg. "Is jy reg?"

            Sy glimlag bewerig. "Ja. Nou sal jy die trap ook nog moet regmaak, Vader Nicci." Sy wriemel haarself losser uit sy beskermde greep en loer effens af in die opening gelaat deur die verrotte trap.

             Haar hart klop onbedaardelik en dit is nie van die skrik nie.   

            Sy kan die glimlag in sy stem hoor toe hy praat. "Miskien is dit lankal tyd dat die lek reggemaak word en die trappe vervang word. Ons kan die solder regpak wanneer die trappe reg is."

*

1 Desember 1705.

Ek kan elke dag hoor hoe timmer en werk vader Nicci aan die trappe. Ek waag dit egter nie naby die kerk nie. Ek het eergister daarlangs verbygegaan oppad na Molly se moeder wat ernstig siek is.

            Hy was geklee in net sy swart broek. Dit moet 'n sonde wees om so oor 'n priester te voel, maar ek kan dit nie help nie. Ek wonder of hy nie ook soms soos ek voel nie.

            Watteer gedagtes skuil daar agter daardie saffier-blou oë van hom?

12 Desember 1705.

Waarheen gaan 'n priester om sy sondes te bely? Na 'n ander priester of praat hy sommer reguit met God en stel sy saak? Word hy makliker vergewe as ons gewone mense?

            Meer tot die punt. Waarheen gaan 'n eensame vrou om haar sondes te bely, as sy nie meer na die priester kan gaan nie?

WORD VERVOLG