Geneviéve - Die Einde (Restitusie, Epiloog en Nota)

Restitusie

“Dink jy ‘n mens sal liefde ook kon restoureer?”

Fanie Olivier

“Skimmelig” (1987)

In London is dit ‘n grou, mistige dag.  Geneviéve vryf haar hande dankbaar toe sy haar snoesige suite in die hotel binnestap.  Sy sit haar handtas op die tafel by die deur neer en vou die nota wat die klerk by ontvangs aan haar oorhandig het, oop.

           

Dear Mamselle

Mister Löbe asked me to convey his regtrets for not being able to meet you.  He and his family had some last minute  shopping to do.  However, they are looking forward to having dinner with you this evening at eight.

Yours truly

Edward Hometown (manager)

Sy vou die nota teleurgesteld toe. Sy is angstig om haar kind te sien. Geneviéve kyk op haar horlosie en byt haar onderlip nadenkend.  Nog ‘n uur en ‘n half!  Sy stap na die slaapkamer, waar die portier haar tasse op die banke neffens die kas neergesit het en pak haar klere tydsaam uit.   Sy hang die sjampanjekleurige satyn rok teen die kasdeur op en staan terug om dit krities te bekyk.  Sy plaas ‘n paar swart stilletos soos verlore voete, by die rok se soom en drapeer ‘n lang string pêrels om die hanger se draadnek.  Perfek.

            Nog ‘n uur.

            Sy draai die bad se krane oop en sak minute later behaaglik af in die warm water.  Stoom omskep die kliniese vertrek in ‘n fantasiewêreld.  Sy maak haar oë toe en haar gedagtes stap ver.  Eers na Conrad Dupont, altyd eers Conrad, en dan na Dieter en laastens na haar seun, die spil waarom haar lewe wentel.  As daar een belangrike lewensles is wat sy in haar lewe geleer het dan is dit, dat die lewe te kosbaar, en te kort is, vir verwyte en spyt.  Jy moet altyd die beste maak van dit wat jou toegedeel word.  En die manier hoe jy op jou hand kaarte reageer, is ‘n skets vir almal om te sien,  wie jy werklik is.

            Sy klim uit die bad en maak reg vir ete, saam met haar seun en sy nuwe familie.

Stiptelik om agt stap sy die eertkamer binne.  Die hoofkelner stap haar dadelik tegemoet.  “Miss La Rouchefoult?  Please follow me?”

            Die tafel is effens versteek agter ‘n groot varing, in die hoek van die eetkamer.  Daar sit  een man by die tafel.  Sy hoof is gebuig en sy rug na haar. Sy wil omdraai, maar dan kyk die vreemdeling op...  

Hy glimlag vir haar.

Sy voel hoe die aarde onder haar voete beweeg en gryp na die stoel voor haar se ruglening.

Hy staan op.

“Geneviéve...”

            “Conrad!”  Haar uitroep is niks meer as ‘n fluistering nie.  Hy glimlag steeds en hou sy arms na haar uit.

            En sy stap, soos die heel eerste keer, gewillig, sonder enige vrae in sy omhelsing in.  Hy ruik na son en wind.  Sy nestel haar kop teen sy borskas.  “Conrad Dupont...”

            Hy stoot haar ‘n entjie weg.  “Kom sit.  Ek wil alles hoor van jou lewe.”

            Sy neem bewerig plaas op die aangebode stoel.  “Hoe het jy geweet ...? Wat doen jy hier?”

            Hy lag saggies.  “Jy het blykbaar ‘n baie goeie vriend onder die Duitsers gemaak!  Ene Dieter Löbe het my opgespoor deur hoogs uitsonderlike kontakte en weermagrekords.  Ek het amper nie gekom nie!”  Sy gesig versomber.  “Ek het gedink jy is dood.”

            “Sy vee die trane wat oor haar wange stroom ongeduldig af.  “Ek weet.  Michelle het my gesê.”

            Hy skink vir elkeen ‘n glas van die vonkelwyn op die tafel, en lig sy glasie.  “Op die toekoms!”

Sy glimlag en klink haar glas teen syne.  “Sur l'avenir.” Onseker.  “Daar is

baie wat jy nie weet nie... Conrad, ek het ‘n seun ...”

            Hy lag.  “Jy gaan my alles vertel, maar nie nou nie.”  Hy staan op en hou sy hand na haar uit.  “Kom!”

Tientalle kerse brand gesellig in sy hotelkamer.  ‘n Bos rose hou ‘n bottel vonkelwyn en twee glase geselskap. 

Hy vou haar hand toe in syne en soen dit sag.  "Jy is selfs mooier as wat ek onthou ...."

Epiloog

Vivian kry haar ouma met trane op haar oumenswangetjies.

"Grandmére! Wat is fout? Hoekom huil jy?"  Sy kniel ontsteld langs haar ouma en neem die foto.

"Wie is dit?"

"Dit is jou oupa my kind ... Hierdie foto is in London geneem met die begin van die oorlog."

Vivien neem die foto by die ou vrou. "Hy was ‘n aantrekliek derduiwel! Wel, jy kan nie die heelaand hier sit en tranerig na ou vergeelde fotos van Oupa staar nie.  Oom Conrad gaan nou hier wees en ma en pa wag al in die sitkamer by die Kersboom."

Geneviéve lag en sien voor haar geestesoog haar klein borrelende seuntjie wat deesdae 'n suksesvolle dokter is. "Nou kom ons gaan wag dan maar saam." Sy staan moeilik op en haar tweede seun se dogter help haar geduldig op.

"Weet ouma, ek gaan ook 'n dokter wees, nes oom Conrad."

"En wie gaan na die wynlandgoed omsien as jou Pa wil aftree?"

"My broer.  Hy en oupa was die heeldag in die kelders besig met daai botteltjies en goed!" Sy trek haar neusie vieserig op.

Geneviéve lag en vou haar vingers beskermend om die verlede in die boksie.  

In die sitkamer val Conrad se oog dadelik op die houertjie toe hy stadig sy vrou tegemoet stap.

"Wat het jy daar?"

Sy glimlag en vir hom lyk sy soos die eerste dag wat hy haar gesoen het.

"Ons verlede my skat."  Sy draai die rooi lint versigtig om die houertjie en saam knoop hulle dit stewig toe.  Op die stoep begin die honde blaf toe Dr Conrad Le Rouchefoult Löbe se motor stilhou.

NOTA

Alle karakters en name in hierdie mini roman is fiktief.

            Die Britse Spesiale Operasie Uitvoerende Gesag (British Special Operations Executive – SOE)  is gestig tydens die Tweede Wêreldoorlog ( in die somer van 1940), kort nadat Duitsland groot dele van Europa beset het.  Die agente moes hoofsaaklik toesien tot die toerus, oplei en bystand verleen aan die plaaslike weerstandsbewegings.  Die SOE agente is gestuur na vyandelike gebiede en in groepe van twee tot dertig ontplooi, om nou saam met die plaaslike inwoners te werk ten einde die Duitse oorlogpoging in so groot mate moontlik te saboteur (veral fabrieke, kommunikasielyne en kraglyne).

            Conrad Dupont sou dus nie alleen ontplooi gewees het in Arromanches nie, maar ten minste saam met ‘n radio operateur.

            In die verhaal is Geneviéve die radio operateur.  So ‘n posisie sou in alle waarskynlikheid gevul gewees het deur ‘n meisie vanuit FANY (First Aid Nursing Yeomanry) wie opgelei was as radio operateur ( soos byvoorbeeld Jacqueline Nearne en Odette Sansom).

            Dit was alombekend dat die Gestapo hul gevangenes gemartel het – soos in die geval van Odette Sansom (sy was die radio operateur vir Peter Churchill. Beide is as SOE agente in Frankryk ontplooi en is hulle deur ‘n lid van die weerstandsbeweging verraai, waarna hul deur die Gestapo ondervra is en in ‘n konsentrasiekamp beland het. Hulle het getrou na die oorlog). Violette Szabo was nie so gelukkig nie. Sy is erg gemartel deur die Gestapo nadat sy gevang is en is op 26 Januarie 1945 tereggestel.  Geneviéve was dus gelukkig om uit die Gestapo se kloue gered te word deur die SS Majoor, Dieter Löbe.  Hulle verhaal is natuurlik blote fiksie.

            Die verwysing na die Geallieerde lyk wat uitgespoel het, kompleet met briewetas vol “belangrike” inligting is gebaseer op ‘n werklike gebeurtenis, georkestreer deur die SOE en OSS (Office of Strategic Services van Amerika.  Die SOE en OSS het sedert 1943 saamgewerk.)  om die Duitsers van vals inligting te voorsien kort voor D-dag (operasie Overlord).

            Streng gesproke sou Conrad Dupont oor sy eie radio beskik het – die SOE agente is byvoorbeeld voorsien van ‘n sogenaamde “biscuit tin” radio (MCR-1). Die radio waarna ek verwys in die verhaal, welke Geneviéve beman het sou ‘n sogenaamde “suitcase radio” (Tipe B MK II of Tipe A MK III) gewees het.  Eersgenoemde het slegs opvangsgebied van 800 kilometer gehad, maar onder goeie omstandighede dubbel soveel.  Die radio beheerkamer sou ook nie onder werklike omstandighede in ou Pierre se beskeie woning gewees het nie, maar eerder in ‘n hut of afgeleë area omring deur groot antennas om te verhoed dat die Duitsers nie die seine met hulle sogenaamde radio direction finding vehicles kon opspoor nie.

            Nietemin – waarheid is soms vreemder as fiksie.  Niks wat hierbo beskryf is so verregaande, dat dit nie werklik net so kon plaasvind nie...
             'n Spesiale woord van dank aan my goeie vriend VvV (ex-soldaat), vir die deurgaan en korrigeer van militêre inligting.  Alle foute is steeds my eie.

DIE EINDE

Geneviéve - Die Opoffering (Deel 8)

Die Opoffering

“Daar kom ‘n tyd wanneer die leuenaar ook ontdek dat die waarheid sy beste vriend sou wees, maar dan vind hy hy het hom vervreem.”

C.J Langenhoven

“Ons weg deur die wêreld”  (1913)

Geneviéve steek vas in die sitkamer se deur.   Haar hand fladder na haar keel.  Voor die groot venster, met die prentjiemooi uitsig op die wingerde voor die huis, staan Dieter, met sy rug na haar gekeer.  Sy vrou sit op die leunstoel voor die kaggel, haar hande senuagtig in haar skoot saamgeklem.

            “M’sier Löbe ...” Haar stem is sag en huiwerig.  Hy draai stadig om. Sy vrou kyk op.

"Geneviéve.”  Hy stap na sy vrou toe en plaas sy hand op haar skouer.  “Ek het Greta alles vertel. "  Geneviéve sak op die rusbank neer.  Greta staan stadig op.

"Dis verby.  Ek blameer jou nie ... Dit was oorlog en wel ... dit is nou verby en ons almal moet voortgaan met ons lewens."

Geneviéve knik, laat sak haar kop en sluk aan die trane . Dieter kom kniel voor haar.  "Ek moes net my seun weer sien.  Ek is jammer ek is weer terug in jou lewe.”

Sy kyk op.  Sy blou oë rus met soveel emosie op haar.  Oë wat sy vrou nie kan sien nie.

“Ek en Greta het gewonder of ... of Conrad hierdie Kersfees by ons kan spandeer?"

Geneviéve hou sy oë gevange met hare waarin woede stadig opstoot. Hoe durf hy dit wat hare is nou van haar wil wegneem?  

Maar dan sien sy die liefde in sy oë en  weet dat hy nooit vir Conrad van haar sal wegneem nie.  En sy besef dat dit nie sy is wat die grootste opoffering maak nie.  Dit is Greta, onwetend.  En terwyl sy diep in Dieter se oë kyk weet sy – hy het sy vrou nie alles vertel nie. Greta weet nie van sy liefde vir haar, Geneviéve nie.

Sy staan stadig op en stap om Dieter, weg van sy veelsprekende oë. "Wat sê ek vir hom ...?"

"Die waarheid ... My seun moet weet wie sy pa is. Die res laat jy in my en Greta se hande. Hy is my kind ook Geneviéve, ek sal niks doen om hom te na te kom nie.”

Sy knik.  "Ek weet...”  Sy stap deur toe.  “Gee my asseblief eers geleentheid om met hom te praat.  Ek sal jou laat weet.”

“Is môre te gou?”

Sy skud haar kop.  “Verskoon my.”

"Laat hom gaan kind.  Dit is die regte ding om te doen.  Hy sal terugkom ...."  Pierre staan met beide hande gevou bo-op sy kierie langs Geneviéve, waar sy arms gevou staan en kyk hoe Pierre met sy hond op die gras baljaar.

            “Ek is bang om hom te sê.”

Pierre sit sy hand op haar arm.  “Enige seun wil graag ‘n vader hê.  En hy het reeds vir Dieter ontmoet.  Ek dink jy onderskat jou seun.”

Conrad hou die paadjie wat tussen die wingerde deur kronkel opgewonde dop.  “Hoe laat kom hulle, Maman?”

            Sy kom staan agter hom en sit beide hande op sy skouers.  “Hulle sal nou enige oomblik hier wees.”  Sy vee vinnig die trane wat uit haar ooghoeke pers af en gaan sit op die leunstoel by die kaggel.  Conrad het eers geen reaksie getoon toe sy hom vertel het nie.  Hy het voor hom uitgestaar en haar toe begin peper met vrae.  Sy het elke oomblik van die hele beproewing getwyfel of sy die regte ding doen.  Nadat sy hom van antwoorde en verduidelikings na die beste van haar vermoë voorsien het, het hy sy hond geroep en vir die res van die dag verdwyn.  Toe hy gisteraand aan die etenstafel verskyn was daar traanspore op sy wange en haar hart wou breek.  Vanoggend was hy ‘n ander kind.  Uitgelate.  Opgewonde.  Omdat hy ‘n Pa het.

“Daar kom hulle, Maman!”  Sy kan sien hy vind dit moeilik om stil te staan.  Ma en seun kyk woordeloos hoe die voertuig tot stilstand kom.  Dieter is alleen.

Conrad se hand kruip stadig binne in hare en saam wag hulle dat Dieter by die sitkamer instap.  Hy steek in die deur vas toe hy hulle daar voor hom sien staan.  Die gesin wat syne kon wees ...  Conrad se seunskind-ogies groot met afwagting en Geneviéve se hele wese ‘n prentjie van miserie.

“My Ma sê jy is my Pa.  Sy sê jy was baie goed vir haar in die oorlog, en toe is jy gevang en sy het gedink jy is dood.  Sy het nie vir my gejok oor jou dood nie. Of dat jy ‘n held was nie.”

Geneviéve sien hoe Dieter sluk en sy byt met mening haar trane terug.  Hy knik ernstig, kom nader en steek sy hand na sy seun uit.  “Dit is die waarheid, “ jok hy. Conrad huiwer en dan skud hy die aangebode hand.  Hy trek sy handjie uit dié van die groot man en dan gooi hy sy arms om Dieter se nek. 

“Jy is my Pa! Sjoe ek kan dit amper nie glo nie!”

Geneviéve kan nou nie meer die trane keer nie.  Selfs Dieter se oë swem in trane, daar waar hy kniel, met die seuntjie in sy arms.

Sy sluk, probeer haar stem so normaal as moontlik hou.  “Sy skool sluit oor twee weke.  Dan mag hy maar saam met jou, julle gaan.”

Dieter maak sy oë ‘n oomblik toe en maak homself los uit sy seun se omhelsing.

"Dankie. Dankie Geneviéve.  Ek wens ek kon jou vergoed vir jou

goedhartigheid ... ek wens daar was ‘n manier om jou te vergoed vir elke verkeerde daad wat jou aangedoen is in die oorlog."

            Sy druk haar hand voor haar mond en verwens elke vet traandruppel wat vinniger as sy voorganger oor wange rol.

            “Maman! Kan ek vir ... M’Sier Löbe ... vir my Pa, my hond gaan wys?”

            Sy kan net knik.

Geneviéve huil haarself elke aand aan die slaap sedert Dieter 'n week gelede vir Conrad kom oplaai het.  Sê nou hy hou hom in Duitsland? Wat as Conrad self nie wil terugkom nie ...  sê nou! Wat as!

Die dae sleep verby en sy loop draaie om die Kersboom wat ou Pierre en Tinette, die huishoudster,  in die eetkamer staangemaak het. Dit sal Conrad se eerste Kersfees weg van die huis wees!

'n Week voor Kersdag lui die telefoon.  Sy raap dit opgewonde op, verwag haar seun se uitbundige stem.  

Maar dit is Dieter. "Conrad mis jou! Waarom kom jy nie vir die Kersvieringe na London nie?"

"Ek dag julle is in Munich ..."

"Nee! Ons het op die ingewing van die oomblik besluit om hierdie jaar Kersfees by Greta se ouers te vier.  Hulle het hierheen getrek na die oorlog.  Sê jy sal kom. " En effens sagter.  "Ek mis jou ook."

Deel 9 - Restitusie, Epiloog en Nota

Geneviéve - Die Verraaier ( Deel 7)

Die Verraaier

“Wat die mens is, word hy deur die beweegredes wat hy sy eie gemaak het.”

Karl Jaspers

(1838 tot 1969)

Michelle lyk veel ouer as haar jare.  Sy is besig om wasgoed agter die huis op te hang.  Sy het gewig opgetel.

Sy luister uitdrukkingloos na Geneviéve en lag dan krakerig.  "Dink jy nie ek sou hom self kontak as ek geweet het hoe nie?"  Sy tel die leë wasgoedmandjie op en stap by die kombuis in.  Nadat sy die mandjie op die skoongeskropte houttafel neergesit het klim sy die trappe na die kamer waar hy geslaap het. Geneviéve is geskok as sy besef dat Michelle alles werklik net so gelos het.

Die gekreukelde hemp, wat sy daardie laaste aand aangehad het, voor die Gestapo haar kom haal het, lê op die voetenent van die bed , net waar hy dit die laaste keer gegooi het.  ‘n Eensame paar skoene staan verlate onder die bedkassie.  En niks persoonliks nie.  Nie ‘n notaboek, bybel of foto nie. Niks.

            Geneviéve steek haar hand stadig na die hemp uit, en die nostalgiese stilte bars aan skerwe.

            “Nee los! Jy raak aan niks nie!”  Michelle pluk Geneviéve aan haar arm weg van die bed.

"Hy het my liefkoos op daardie bed toe ons saam ..."  Sy bly abrup stil. "Toe verdwyn hy net sonder 'n woord.  Sonder om totsiens te sê.  Nes my man.  Ek het gedink as die Gestapo jou in hul kloue gehad het sou hy hom na my wend, van jou vergeet ..."

Geneviéve kyk verbaas na die verwaarloosde vrou met die stukkende siel.  "Jy! Jy het my verraai? En al die sabotasiepogings?"

Die verslete, lewensmoeë vrou trek haar skouers nonchalant op.  "Dit was oorlog. Ek was lief vir hom.  Hy het my nie eens raakgesien nie, behalwe daardie een aand ... Hy het net oë gehad vir jou.  Altyd na jou teruggekeer.  Selfs na die oorlog ... Ek het vir hom gesê jy is dood, sodat hy kon vergeet ... So mooi man. Gesond, aantreklik.  Dis nie reg dat sy oë so hartseer moet wees nie."

Geneviéve kan nie langer luister nie.  Sy hardloop snikkend na buite waar die son vrolik op die geel madeliefies voor die deur skyn maar in haar brein speel die mal vrou se skril stem oor en oor, soos 'n gekrapte plaat: " Ek het hom gesê jy is dood. Ek het gesê jy is dood...."  

Sy soek vertroosting in Pierre se oumenshuisie en maak haar hart oop, ook oor Dieter en Parys.  Hy skud net sy kop.  “Ja my kind.  In ‘n oorlog is daar nooit rerig net reg en verkeerd nie.”  Hy steun swaar op sy kierie en staan kreunend op.  “Jy beter my help om my tas daar bo-op die kas af te kry.  Het jy vir my ‘n kamer reg daar op die plaas?”

Geneviéve spring op en gooi haar arms om sy nek.  “Daar is vyf slaapkamers waaruit jy  kan kies!”

“Hoekom een mens ook so baie vertrekke nodig het ...”

"Dit is Conrad se erfgoed Oom.  Kom help my hier."  Sy sleep die tas deur die voorhuis na Pierre se kamer en begin van sy klere inpak.  Die ou man staar haar peinsend aan vanaf die deur.

"Hoekom gaan soek jy hom nie? "

            "Waar begin ek?  Ek dink in elk geval nie hy is na Engeland na die oorlog nie.  Hy het my vertel van sy plaas in Suid Afrika.  Dit was bestem dat ons nooit saam moet wees nie.  Ons was twee pionne, saamgegooi deur die oorlog. "

Nadat sy seker gemaak het Pierre is tevrede met sy slaapkamer en hy saam met Conrad na die wingerde is gaan sit Geneviéve agter haar lessenaar. Sy sit nog en staar nikssiende na die ou man en seun in die wingerd toe die huishoudster saggies klop.  "Hier is iemand om u te sien, Mamselle."

Geneviéve sug. "Wie is dit?"

"Ek weet nie Mamselle. Hulle wou nie sê nie."

Deel 8 - Die Opoffering ...

Geneviéve - Weersiens (Deel 6)

Weersiens

“’n Ding soos oorlog kom in ‘n mens soos ‘n siekte. Waar so baie sterf, begin elkeen ‘n bietjie sterf; elkeen raak vereensaam soos ‘n sterwende loslaat alles wat buite is, in homself keer.”

N.P. Van Wyk Louw

“Die Pluimsaad waai ver.”(1964)

Geneviéve se erfgrond is verwaarloos teen die tyd dat sy dit weer in ontvangs neem.  Die huis is in redelike toestand, maar alles verg werk om dit weer in hul eertydse glorie te herstel.  Maar sy is gelukkig.  Sy het ‘n pragtige gesonde seuntjie om na om te sien, om lief te hê ... Iets wat sy weet hare is en vir altyd hare sal wees.

            Elke minuut wat sy nie aan haar seun spandeer nie, spandeer sy aan die opbou en uitbou van haar wynplaas.  Conrad se erfgrond.

            Teen die tyd dat hy ses jaar oud is, is L’Avenir se wyne bekend in Parys, London en New York.  Die twee mans uit haar verlede is haar konstante metgeselle.  Sy sien elke dag vir Dieter in sy seun.  En elke keer wanneer sy of iemand anders   hom aanspreek krimp haar hart ineen by die aanhoor van Conrad se naam.  Haar groot, verlore liefde.

            Die twee mans uit haar verlede, wat haar toekoms onherroeplik verander het. Sy is ingekeer in haarself, meng met min mense.

Sy plaas die verbleikte foto van Conrad terug in die kartondosie voordat sy sugtend opstaan en haar handtas toeknip. Sy en Conrad gaan na Parys vir hul eerste vakansie.  Besigheid is die eintlike doel van die besoek, maar Pierre het haar oorreed om ‘n vakansie daarvan te maak en vir Conrad saam te neem.

Sy het  'n suite in die elegante Hotel de Paris bespreek en Conrad is behoorlik uit sy vel van opgewondenheid.  Hy is ‘n spontane vriendelike kind wat maklik met vreemdelinge geselsies aanknoop en 'n spieëlbeeld van sy aantreklike Duitsa pa.  As hy slaap en sy kyk na hom dink sy soms aan Dieter en wonder ... wat as...?  

Op die voorlaaste dag van hul terugkeer na Arromanches ontmoet Conrad ‘n dogtertjie van ongeveer sy eie ouderdom by die swembad.  Geneviéve hou hulle glimlaggend dop, vanonder haar koeltehoekie, ‘n koerant voor haar.  Die meisie se moeder lê ‘n entjie van Geneviéve onder ‘n sambreel en sy wink vir Conrad en haar dogter nader, nadat sy aan die kelner iets gesê het.  Geneviéve stap nader toe die kelner ‘n groot pienk melkskommel voor elke kind neersit.

"Bonjour madame.  Ek bied verskoning aan.  Dit is die eerste keer wat my seun homself in Parys bevind en  ..."

Die ou vrees kom lê vlak in haar keel toe die mooi vrou Frans met ‘n swaar Duitse aksent praat.  Geneviéve ruk haarself vinnig reg. Sy het seker gemaak dat Conrad Duitse klasse neem en hy praat die taal goed en sy self skakel ook oor na Duits toe sy agterkom die vrou sukkel om haar te verstaan.

"O nee!  Hy maak glad nie  ‘n oorlas nie.  Ek en my dogter geniet die jongman se geselskap!  Ons reis baie saam met my man op besigheid en Mathilde raak maar eensaam so in die hotelle! Ons is maar te dankbaar vir sy sjarmante geselskap!”  Die Duitse vrou glimlag stralend op in Geneviéve se verbaasde gesig.  Sy het nog nooit in haar lewe so perfekte popmooi vrou gesien nie.

Geneviéve kan nie help om terug te glimlag nie. "Laat my ten minste toe om vir die drinkgoed te betaal." Sy vroetel in haar jurk se sak en bring ‘n paar note te voorskyn.

Mathilde se ma glimlag stralend. “Op een voorwaarde! Dat u en u seun ons gaste is vanaand. Conrad het ons vertel dat dit jul laaste aand in die hotel is!”

"Ja, ek moes ook vir besigheid kom, maar nou is dit tyd om terug te keer. Ek het 'n wynplaas om te bestuur en hy moet teruggaan skool toe." Sy huiwer.  Aandete saam met mense wat sy skaars ken, en Duitsers ...

Conrad se hand kruip saggies in hare, en toe sy afkyk in haar kind se oë ruk haar hart. 

“ Si’l de plait, Maman?”

Mathilde se moeder glimlag verlig.  “Dan sien ons julle so agt uur?”

Geneviéve glimlag gedwee toe sy sien hoeveel moeite Conrad met sy voorkoms doen vir aandete en op die ingewing van die oomblik haal sy die splinternuwe swart satyn rok wat sy eergister gekoop het uit die hangkas.  Die duursame materiaal vou vleiend om haar slanke figuur en sy draai haar hare in ‘n elegante rol agter haar kop.

In die hotel se eetkamer steek sy huiwerig vas in die deur.  Conrad sien egter vir  Mathildede raak en trek haar opgewonde in die rigting van hulle tafel.  “Daar is hulle Maman!”

Mathilde se vader, wat met sy rug na hulle gekeer sit, staan stadig op toe hy Conrad se stem hoor.  Hy draai met ‘n glimlag om sy lippe om en Geneviéve versteen in haar spore.  Haar vingers om Conrad se hand vlieg oop.

Hy maak sy mond oop maar geen woord kom uit nie. Sy groot, bekende hand omklem die stoel se ruglening, sodat sy kneukels wit deurslaan.  Dit neem al Geneviéve se wilskrag om nie om te draai en te vlug nie.

Die porseleinpop vrou glimlag innemend. “Madame! Welkom. Dit is my man, Dieter Löbe.”  Dieter staar steeds geskok na Geneviéve, sy rug na sy vrou gekeer.  Geneviéve forseer ‘n glimlag om haar mooi mond en knik haar kop effens.  My vrou sal natuurlik nooit weet nie... 

“Goeienaand M’sier Löbe.” Sy steek haar hand na hom uit.  “Geneviéve Le Rouchefoult. En dit is my seun, Conrad.”

Hy vou haar hand toe in sy grote.  Sy stem is grof en sy kan sien dat dit vir hom net so groot inspanning verg om normaal op te tree as vir haar. “Aangenaam.  Dit is my vrou, Greta.  Sy het my meegedeel dat sy en u nooit julself vanmiddag by die swembad aan mekaar voorgestel het nie, met die kinders wat so gebabbel en gespeel het nie.”

            Greta beduie vir haar om te kom sit.  “Dit was onvergeeflik van my, natuurlik. Maar ek was so verlig dat Mathilde en Conrad mekaar se geselskap so geniet het, dat ek bevrees is ek my maniere skoon vergeet het!”

Geneviéve glimlag en sak bewerig neer in die stoel wat Dieter vir haar uittrek.  Sy mompel haar dank en hou haar oë neergeslaan want in sy oë kan sy die onuitgesproke vraag lees wanneer hy na Conrad kyk.

            Die twee kinders babbel aanmekaar en Geneviéve benut die geleentheid  om onderlangs die Duitse vrou van haar voormalige minnaar te bestudeer.  Sy is pragtig, elegant en spontaan.

            Sy kyk vinnig in Dieter se rigting toe hy sy mes en vurk met militêre presisie langs mekaar op sy bord neersit. Hoeveel keer het ek hom dit al sien doen?! En vir die eerste keer die aand tuimel die verlede soos los berggruis om haar neer.

Hul oë ontmoet oor die tafel.  "U eggenoot, Madame?"  Maar wat hy eintlik wil vra is, is dit my seun?

Sy maak haar keel effens skoon, maar voordat sy kan antwoord klink Conrad se helder stemmetjie op.  "Hy was 'n held, oom Dieter. Hy was ‘n soldaat in die oorlog."

Geneviéve kyk pleitend na die groot aantreklike Duitser.  Dood, soos die verlede.  Los dit!

Greta se hand vlieg na haar keel. "Ek is so jammer !"

Geneviéve glimlag weemoedig.  "Dit was lank terug ..."  Sy kyk stip na Dieter. "Ten minste het hy my 'n seun gegee om hom te onthou. En nou moet ek en hy gaan, ons vertrek vroeg môre oggend. Baie dankie vir u gasvryheid en die heerlike maaltyd."  Sy staan op en plaas haar servet langs haar bord.

"Geen nagereg nie?" Dieter klink hoopvol.

"Nee dankie."  Vasberade. 

Conrad volg haar traag na hul suite.

Nadat hy aan die slaap geraak het laat vaar sy alle pretensie, val neer op die groot bed en laat haar hand oor die koue satynlakens vee.  Soos een dag lank gelede maak die trane twee nat spore oor haar wange.  Daardie dag in die stowwerige pad in St. Mere Eglise, het sy haarself beloof dat dit die laaste trane is wat sy sal stort vir ‘n man.  En vanaand het die verlede, wat haar hele toekoms verander het, weer soos ‘n dief in die nag gekom, en nog ‘n keer haar toekoms kom omdolwe.

Dieter het die ou verlange na Conrad wakker gemaak. En soos altyd hamer die vrae in haar brein.  Is hy getroud met eie kinders?  Leef hy nog?  Waarom het hy nooit na haar kom soek nie?  Kon sy so verkeerd wees?  Jou hart wou glo wat jou brein geweet het bestaan nie!  Hy het jou nodig gehad. Hy het self so gesê... En Dieter?  Vir die groot blonde Duitser sal sy altyd ‘n spesiale plekkie in haar hart hê, daar waar niemand kan sien  nie.

Sy staan sugtend op, vee die trane sommer met die agterkant van haar hand weg en stap na die deur, toe 'n staccato klop daarteen klink.

"Dieter ..."

"Kan ek inkom?" Pleitend.

Sy staan teësinnig opsy.

“Jy het gehuil?”  Dit lyk asof hy haar wil toevou in sy arms, maar instede druk hy sy hande in sy broeksakke.  Sy kyk weg.

“Dit was net onverwags ... Ek het gedink ek gaan jou nooit weer sien nie.”

Hy knik.  “Conrad ....”

"Ja, Dieter. Hy is jou seun ..."

Hy sak swaar in die leunstoel by die deur neer, sy kop tussen sy hande.  Toe hy opkyk is daar trane in sy oë.

"Is jy nooit getroud nie? "

"Nee."

            "Die man waarvan jy my daardie  laaste dag vertel het, die man wat jou toekoms onherroeplik verander het? "

Sy glimlag hartseer. "Jy het onthou ..."

Hy staan op en stap tot voor haar, sit sy groot hande sag op haar skouers.  “Geneviéve daar het nie ‘n dag verby gegaan dat ek nie aan jou gedink het nie.  Toe ek gesê het jy is deel van my verlede wat my toekoms onherroeplik gaan verander, het ek nie geweet hoe waar my woorde werklik was nie. “

Sy glimlag wrang.  “En Conrad Dupont het toe nie so groot invloed op my toekoms gehad as wat ek gedink het hy gaan hê nie.  Dit was toe jy ... jou seun ...” Sy laat die ongestorte trane van jare onbeheers oor haar wange stroom.

Hy vee dit af met sy duim.  "Mag ek hom sien ...?"

"Hy slaap."

"Ek ... ek sal hom nie steur nie."

Conrad lê uitgestrek op sy rug en slaap, die kombers akuins oor hom getrek.  Dieter kniel langs die bed, sy hand huiwerend bo dié van sy seun.  Hy kyk op na Geneviéve wat onseker in die kamerdeur huiwer.

            “Hy is my ewebeeld...” Met hierdie woorde stap hy stadig verby haar, uit by die hotelkamer se deur.  En weer uit my lewe.

            Sy staar hom oorbluf agterna en druk die deur sag toe.  Moeg vir alleen wees, moeg gehunker na ‘n man wat verdwyn het, en moeg gehunker na samesyn met ‘n man wat sy eie lewe en eie gesin het...

Terug op L'Avenir dwaal sy die eerste week doelloos deur die wingerde en vertrekke van die ou herehuis.  Dan maak sy ‘n doelgerigte besluit om ‘n slot op die kis van die verlede te plaas en dit nooit ooit weer oop te maak nie.  Haar wynbou is ‘n klein, maar suksesvolle besigheid. Conrad moet eerste kom – Dieter en Conrad Dupont is nou amptelik deel van die verlede, ‘n verlede waarin sy nie meer wil leef nie. Sy wil nou in die hede leef en streef na ‘n gelukkige toekoms saam met haar seun. Ja, HAAR seun!  In die verlede het baie gebeure plaasgevind waaroor sy miskien geen beheer gehad het nie, maar nou het sy beheer oor haar lewe en gaan sy seker maak dat dit so bly.

Sy gaan besoek gereeld vir ou Pierre, wat botweg weier om by haar in die herehuis te kom intrek. Sy vrou is jare terug oorlede en hy bly sielalleen in dieselfde huisie waar sy vir Conrad Dupont ontmoet het.  Sy weet nie presies hoe oud hy nou al moet wees nie, want hy was al oud in die oorlog.  Maar hy lyk dieselfde, net sy rug is meer geboë, as wat sy onthou en die oumensvlekke op sy hande meer.

            Pierre gaan sit stadig agter die tafel in die kombuis.  “Ek hou van my huis.”

            “Ek en Conrad het jou nodig.”

"Jy moet  trou. Dis nie goed vir Conrad om so sonder pa groot te word nie."           Sy staar ingedagte  by die venster uit na Michelle se huis oorkant die straat.  "Ek weet .... daar is net niemand nie..."

"Is dit steeds Conrad Dupont?"

Sy draai weg en verwyder die kokende ketel van die gasstoof.  “Ek wil nie meer in die verlede leef nie.”

"Gaan na Michelle my kind. Miskien weet sy hoe om hom te kontak. Sy sê hy het alles net so gelos toe hy weg is ....  Kry antwoorde en bêre dan die verlede.”

Deel 7 - Die verraaier ...