Uittreksel uit VERRAAD

I have been asked if I woud consider providing a brief “teaser” from each of the short stories in my short story bundle “VERRAAD.”  I would be delighted to provide same.

Die boekie is gebore uit navorsing vir die Roman waaraan ek tans werk en elke storie is vergesel van ‘n nota wat die verhaal en gebeure in konteks plaas.  Elke verhaal is heelwat langer as die aanvaarde standaarde vir ‘n gewone kortverhaal, met die uitsondering van een. Hieronder volg 'n kort uittreksel uit elkeen van die verhale.

Die eerste verhaal in die boekie, dra ook dieselfde titel as die bundel. Geniet die uittreksel uit VERHAAL 1.

VERRAAD

“I am justly killed with my own treachery.”

William Shakespeare

Hamlet (1601), act 5, sc.2, I.[320]

Die laatmiddagson skyn verblindend op die lope van die Lee Metfords, wat sonder ophou en sonder voorbehoud, dood spoeg.  Verwoesting word gesaai onder die groepie Boere.

Jurgen Greeff ruk sy perd om.  Rondom hom klap die skote en Boere skree verbouereerd op mekaar.

"Lokval!"

Die jongman leun vorentoe op die hings se nek.  Die wind fluit verby die ore van mens en dier.  Jurgen se grys-blou oë is vasberade gerig op die klompie bome en klipperige koppie 'n ent voor hom.  Nie meer ver nie!  Hou uit Pronk ou maat!

Die jongman bereik die skuiling veilig en spring van die perd af voordat diè nog behoorlik tot stilstand kom.  Agter 'n groot klip gaan lê hy, Martini-Henry gereed.  Sy wakker grys-blou oë fynkam die terrein.  Sowaar!  Die lafhaards vlug!  'n Loesing in hul eie lokval!

Rondom Jurgen begin die manne in veldkornet Boshoff se kommando deurmekaar lag en praat.  Gemoedelike houe op skouers word uitgedeel,  verlig dat hulle oorleef het.

Jurgen kom stadig orent vanagter sy klip en kyk grootoog rond.  "Pa ...?  Paul ...?”

*  *  *

Uittreksel uit VERHAAL 2.

NIE NET SOLDATE GAAN OORLOG TOE NIE

“Dit is nie net soldate wat oorlog toe gaan nie.”

Spaanse spreekwoord

Cornelia draai met geboë skouers weg van die swart, stinkende murasie, die plek, wat tot ‘n paar uur gelede haar woning was.  Dié tuiste van haar gesin!  Nou is dit niks.  Net spookagtige mure, waaruit die rook nog trek.

Die diere is almal vrek gemaak.  Vir die Engelse om te eet.  Sy gaan hurk, haar hande krampagtig op haar maag ineengestrengel.  Sy wil die gevoel in haar binneste uitkots, maar dit sal fataal wees.  Konsentrasiekamp toe sal hulle gaan.

Die meisie is beeldskoon.  Haar oë, die kleur van die hemel op ‘n helder dag in hierdie Afrika-land, wanneer dit nie verdof is deur die verstikkende rook van die Engelse vure nie.  Verskroeide aarde beleid, noem hulle dit.

‘n Hand op haar skouer, laat haar verstyf, stadig omkyk.  “Moeder.”  Vuil traanspore lê oor haar ma se wange.

“Kom Cornelia.  Hulle wag dat ons opklim.  Hulle wil ry.”  Sy kom stadig orent, sien oor haar ma se skouer dat Truida reeds op die wa sit, haar lappop krampagtig in haar dogtertjiehandjies vasgeklem.

*  *  *

Uittreksel uit VERHAAL 3 (‘n Spookstorie)

DIE WIT ROOS

“Each morn a thousand roses brings, you say;

Yes, but where leaves the rose of yesterday?”

Edward Fitzgerald

(The Rubáiyát of Omar Khayyám, 4^th ed., 1879, st. 9)

Buite dreun die stormsterk Augustus wind om die hoeke van die ou Boere-opstal in die hartjie van die Vrystaat.  David kan nie slaap nie.

Hy maak die venster oop. Die groot ou peperboom in die tuin se takke gooi groteske skadu's op die grasperk - daar is iemand! Hy skreef sy oë.

'n Meisie staan met haar rug na hom, geklee in 'n lang wit nagrok.  Die wind pluk-pluk arrogant aan haar goue haarslierte.  Hy haas hom na buite.

"My ouma het nie gesê sy het 'n ander gas nie ..."

Die meisie draai stadig om, geen uitdrukking op die wasbleek, beeldskone gelaat nie. Leë oë.  "Jy is seker David?"  'n Pragtige melodieuse stem met 'n swaar Engelse aksent.

Hy steek sy hand na haar uit.  "Ja."  Sy ignoreer sy hand, glimlag weemoedig en draai weer haar rug op hom. "Ek is Sarah."

"Dit is 'n plesier om jou te ontmoet Sarah. Kon jy ook nie slaap nie?"

"Ek kan nooit slaap nie ... Die boom ..."  Sy draai haar kop skeef.  Vir die eerste keer merk hy die enkele wit roos in haar slanke hande.

"Ek gaan kry gou vir ons koffie - kom ons sit op die stoep.  Ek bring ‘n kombers vir jou."

Toe hy weer buite kom is die wind stil en die meisie skoonveld.

*  *  *

Uittreksel uit VERHAAL 4.

Illusie van Verraad

“Soldatestewels knars op die gruis,

gewere word so flink soos blits gerig,

sekondes en eeue gaan verby …

die skietbevel bly uit.”

Ernst van Heerden

“Fusillade”

Uit: Weerlose uur, 1942.

Die tuin is lowergroen na die onlangse reënbui.  Die majesteuse huis se wit mure word swart en grys gevlek deur die groot bome se blare wat vanoggend rustig beweeg op die maat van die eng windjie.  Die son het maar sopas sy kop huiwerig en flou oor die oosterkim gesteek. 

Bella kyk skreefoë na die weste, waar die wolke reeds weer saampak.  Die sonskyn gaan van korte duur wees.  Die donkerkop meisie trek die tjalie stuiwer om haar skraal skouers en stap die huis binne.

Die geelhoutvloere blink onder die gebreide koedoevelle, wat as matte ingespan word. Vanuit die kombuis kom vroegoggend plaasgeluide.  Melkkanne wat leeggemaak word, Anna wat vir Sampie gebied wat om te doen sodat sy botter kan karring.  Die geur van varsgebakte brood en sterk swart koffie vul die gange van die luukse woning.

In die eetkamer is die groot ou geelhouttafel netjies gedek vir ontbyt.

Een plek.

Bella neem swaarmoedig plaas en staar nikssiende na die wit linnetafeldoek. En die leë sitplekke langs en oorkant haar.

Die Rebelle se plekke.

Sy sluk aan die knop in haar keel.

Die honde op die werf raak aan die blaf.  Dan hoor sy die perdepote op die klipplaveisel voor die stalle.  Sy spring op toe Vytjie met ‘n silwerskottel ingestap kom.  Beide vroue staar grootoog na mekaar voordat vrees en hoop vlerke aan Isabella se voete verleen.

Twee van die vier honde kom sterswaaiend aangestap stoep toe en trane van verligting rol onbeheersd oor haar wange.  Sy lig die soom van haar dienlike bruin romp hoog en hardloop om die huis na die stalle.

Phineas is besig om twee perde af te saal.  Sy herken Weerlig, haar broer se merrie onmiddelik.  Twee mans, een word regop gehou deur die ander, kom te voorskyn van agter die ander perd.  Sy steek vas, haar hand teen haar keel.

“Albert!”  Die donkerkopman wat haar broer regop hou, verstewig sy greep.

“Hy het baie bloed verloor.  Waar kan ek hom neerlê?”  Sy staalgrys oë, die bloedstreep op sy wang en ‘n kreun vanuit haar broer se mond ruk haar uit haar skok. 

“Phineas los die perde! Help die meneer met Albert.  Volg my.”

Sy pluk die kombuisdeur oop.  “Anna!  Kom help my gou om Albert se bed reg te kry.”

Albert kreun swak toe die vreemde man hom sagkuns op die bed laat sak en dan self struikel.  Isabella se hand sluit om sy elmboog. “Kom saam met my.”  Oor haar skouer beveel sy Anna om Albert se vuil klere te verwyder. “Ek gaan nou sy wond kom skoonmaak.”

Sy begelei die man in stilte na die gastekamer, verder af in die gang, langs haar eie kamer.  Hy gaan sit op die bed en buk vooroor om sy stewels los te maak, toe Bella sien dat hy stadig begin kantel.  Sy breek sy val met haar liggaam en help hom met moeite om op die bed te lê.  “Rus. Ek sal jou stewels uittrek.” Maar hy hoor haar nie meer nie.

Sy tel sy voete op die bed en trek sy skoene uit. Hy is haar broer se ouderdom. Groot. Wasbleek.  Dan sien sy die nat, donker kol op sy swart baadjie en pluk die kledingstuk eenkant toe.  Die hemp is vol bloed!    

Sy hardloop kombuis toe.  “Anna!  Kom jy reg met Albert?”

“Ja Juffrou.”

“Jy sal sy wond vir my moet skoonmaak.  Die ander meneer is ook gewond en het nou sy bewussyn verloor!  Vytjie – kom help my hier!” Die jong bruinvrou kom gedweë nader.  “Kook vir ons water en skeur ‘n laken in lang repe. Bring vir my en Anna as jy klaar is.”

DIE BOEK IS BESKIKBAAR BY:

www.amazon.com

www.ereads.co.za

Goue Sonskyn (with apologies to my English readers.)

found on www.fineartamerica.com (via Pinterest)

Angelique staar deur traanbenewelde oë na die pragtuin.

            Die dokter sê dat haar ma nie meer kan veg teen die VIRUS nie. Hy weet nie of sy nog 'n nag sal maak nie ... Die HIV virus het haar ma se liggaam afgebreek.

            Haar oë rek verbaas toe sy die swart meisie hier reg voor haar sien staan. 'n Pikante wese met wilde hare, skerp ore en sagte oë.

            "Hoekom huil jy?" Sy is kaalvoet.

            Angelique staar na die kind-vrou wat vanuit die nuut verskyn het.

            "Ek wil alleen wees."

            Die swart meisie kyk ernstig op in Angelique se oë. "Ek het net vir jou iets gebring." Sy hou die toe vuisie uit na Angelique. "Toe jong, hou jou hand!"

            Angelique maak haar hand oop en kyk verbaas hoe niks uit die swart handjie val nie. " Ek hoop dit help! " En agter die pixie se rug maak twee groot geel vlerke oop en sy vlieg weg.

            Angelique klik haar tong en hardloop na die huis.

            "Kan ek iets vir Mamma bring?"

            Die pragtige vrou in die bed glimlag liefdevol in haar dogter se oë. "Jy kan my geselskap hou. Moenie huil nie my skat ..."

            "Ek haat Pappa! Ek haat hom!"

            Die vrou in die bed se oë rek verskrik. "Waarom?"

            "Dit is sy skuld! As dit nie vir hom was nie dan was Mamma nie nou siek nie! Ek haat hom!"

            Die siek vrou beur orent net toe Angelique se pa by deur inkom. Die jongmeisie swaai om en hardloop na buite.

            "Wat is fout ?" Hy probeer haar keer maar sy wriemel uit sy greep.

            "Los my! "

*

In die tuin, langs die eendedammetjie wag die kind-vroutjie weer vir haar. Angelique sug vies. "Wat soek jy nou weer? My ma is vandag begrawe!"

            Die meisietjie kom nader. "Hou jou hand."

            Angelique skud haar kop. "Ek het nie lus vir jou speletjies nie!"

            Die mensie glimlag. "Maak oop jou hand en kyk mooi ... "

            Angelique hou haar hand vir die kind-vrou. Haar oë rek.

            "Wat was dit?"

            "Sonskyn, goue sonskyn vir die donker dae! Almal het dit soms nodig, maar jy moet mooi kyk om dit te sien! "

            Angelique staar oopmond na die vreemde wese.

            "Ek het maar vir jou bietjie ekstra gebring."

            "Waarvan praat jy?"

            Sy wriemel haar klein skouertjies. " Slegte goed gebeur met goeie mense - dit is hoe jy dit hanteer wat saak maak!"

            Angelique sluk aan die knop in haar keel. "Sy het nie gekies nie- my pa het vir haar gekies ..."

            Sonskyn trek haar skouertjies op en trippel haastig oor die grasperk, voordat haar vlerke haar wegdra na wie weet waar.

            Angelique stap vasberade na haar pa se studeerkamer. Die deur is op 'n skrefie.  Hy praat op die telefoon met iemand.

            "Nee Kaptein - ek is jammer. My vrou is vandag begrawe. Jul sloer al so lank met die ondersoek na haar verkragting - ek het gedink dit het doodgeloop!"

            Angelique stoot die deur stadig oop toe hy die telefoon neersit.

            "Angelique ...."

            "Hoekom het julle my nooit vertel nie?"

            Stilte.

            Sy sien die traan  op sy wimpers en neem sy sterk hand in hare. "Hierso - iemand het dit nou net vir my gegee."

            Sy vou sy hand vinnig toe. "Moenie laat dit wegraak nie. Hou pa se hand so bietjie toe."

            "Wat is dit?" Hy kyk verbaas na haar.

            "Sonskyn pappa, goue sonskyn vir donker dae."

            Die groot man sak snikkend op die leunstoel neer - hy kyk met nuwe oë die jong vrou voor hom - die kind van die verkragter - en hy dank die Here wat nooit neem sonder om te gee nie, vir die sonskyn wat sy in sy lewe bring ...

           

            

The Adventurer's Game

Saved from Pinterest (adventurelisa.tumblr.com)

Their eyes met across the room.

            She is gorgeous, with long dark hair, not curly, yet not straight. Her beautiful body is accentuated by the chic black dress she wears.

The smile around his lips is rapacious.

He wants her. And he is used to getting what he wants …

            She notices his smile, having a hard time to concentrate on the conversation of the other woman around her.  He stands alone, against wall, a forgotten drink in his hand.  He is an adventurer. It is written on his face, body and hands. Dark hair, cut military style.  And a daring, tempting, dangerous smile.

His eyes are still locked with hers.

            She inadvertently wet her lips with her tongue, swallows and turns her back to him, when the woman next to her says.  “I think he likes you.”

            She smiles at the friendly woman with the soft brown eyes.  “You know him?”

            The motherly creature laughs softly.  “Nobody knows him! Oh everybody has spoken to him, since he arrived in town a fortnight ago. Though I have heard he is extremely rich and a devil if it suits him.”

            The beautiful creature laughs at this description of the adventurer.  “Who said that?”

            The other woman smiles disarmingly.  “When someone like him moves to a smallish town like this, there is bound to be curiosity and talk …Especially when he arrives alone in a battered Land Rover …”

            The sexy woman throws back her hair and puts down her drink.  “Alone …”

“Nobody has seen him with a wife, though it is said that he is married…”

“Will you please excuse me?”  She has a hard time keeping the merry laugh to herself.

            Appreciative male eyes follow her progress across the room.  One bookish man prods his friend in the ribs.  “Who is she?”

            His friend’s eyes are also following her.  “New in town, been here a few months.  My wife says she must be fabulously rich if you go by what she wears, what she drives and her wedding ring!”

            “She’s married?  Where is her husband?”

            “I do not know.”

The adventurer’s eyes follow her across the room and he puts his drink on the nearest table, when he notices her leaving the room.

            She waits for him,in front of the building.  Without a word he escorts her to his Land Rover and opens the passenger door for her.

            She slides into the seat, without effort – and a word.  She does not ask where he takes her. He is used to be in control, and she allows him to control. 

            He turns off the main road, onto a gravel thoroughfare with dense bushes on either side. 

            They stop in front of a small log building, which is securely nestled in its small clearing in the impenetrable forest.  Behind her she can hear the waves crashing on the murderous rocks down below.  

            A fire lights the unpretentious interior. When he closes the door, the light of the flames  fleetingly bounces of his wedding band …

She walks across the gleaming wooden floor, and stops in front of the fire.  It is a small room. The only furniture is a single wingback chair with a blanket  draped over it. 

            When she turns around he still stands by the door, watching her intently.  His arms are folded over his chest. An arrogant smile adorns his lips.

            “Are you going to take of your clothes, or shall I do it for you?” 

            She gives a low throaty laugh.  “You are sure of yourself.” 

            “I can think of no other reason why you are here.”  He comes closer.  She does not move. Her eyes, though, follow every move he makes.

            He lifts a hand and gently slips it around her neck.  She closes her eyes and kicks off her black heels.

            She is much shorter than him, without the heels. His strong arms encircle her lithe body en pulls her close before his mouth devours hers.

When he lifts his head, a lascivious smile lifts the corners of his mouth.  “Ready to undress now?”

She turns her back to him.  “Would you be so kind as to unzip my dress?”  She

lifts her hair and bends her neck forward.

He plants a light kiss in the nape of her neck before he slowly unzips the

expensive dress and pushes it of her shoulders. She wiggles ever so slightly to help it slide to the floor in a soft, illicit whisper.

“Turn around.”

His eyes devour he before his dark head bends and his warm lips closes

possessively over her mouth.

She unbuttons his shirt and traces his muscles with her soft fingers.  She feels his hands tighten on her shoulders and smiles secretly.  We’ll see who is in control now, mister arrogant …

            She gives herself over to his caresses, leading him on until their bodies entwine in the age old rhythmic dance of love. She looks up at him, her voice broken and soft.  “You took my breath away when I saw you …”

            “Did you see how all the men looked at you?”  Is he jealous, or is it just her imagination?

            “But it is you who are having me …”

            “And I will have you more than once this evening.” 

            “I must get back …”

            He places a large hand on her stomach.  “Not until I say you may leave …”

            “They said that you are a devil …” Her eyes sparkles merrily.

            He throws back his head and laughs heartily.  “They do not know me.  What else did those ladies tell you?”

            She pushes herself up on her elbows, her luscious hair falling partly over one shoulder.  “That you are extremely rich, arrived a fortnight ago. Alone.”  Her eyes travel involuntarily to the wedding band, on the finger of the hand caressing her.

            He does not laugh this time.  “And you want payment?”

            It is her turn to laugh.  “I am a respectable married lady.  No, I would never want payment for … this privilege.”  Mischievous lights dance in her eyes.  “But now, I must go.”  She stands up and turns her back to him, while she pulls the discarded dress over her head.  “You may keep the underwear as a reminder.  And you may have me again, some other time.”

            She pulls the dress over her head and picks up her shoes.  “Are you going to take me back to my car or shall I just take yours …”

            He gets up and pulls his pants on.  “I will take you back to your car.”

            She smiles and let her hand slide down his naked torso.  “Do not sulk.  You shall have me again, as many times as you want.”

            When she gets out of his vehicle, she turns around one last time.  “By the way, my husband is also a devil and extremely rich … Goodbye.”

Everything is dark and quiet at home.  The nanny is half asleep in the family room. 

“Is the baby asleep?”

            “Yes ma’am. “

            “Thank you, you may go.”

            After she looked in on the baby she prepares a hot bath for herself.  She lies back, a satisfied smile on her lips, her eyes closed.

            “Care if I join you?”

            Her husband stands in the bathroom door. She smiles.  “I was waiting for you.”

            He walks slowly across the floor, his voice dark and menacing.  “I know what you did tonight …”

She closes her eyes, her heart thundering against her ribs.  “Care to explain?”

He laughs softly.  “You went to a party alone ... and I said I was going to have you again this evening …”

            She pulls him towards her and kisses him full on the lips.  “And you may … As many times as you want, before the baby wakes up.”  

            He laughs and pulls her close to him. "I just love your games ..."